Eunsook, my Korean flower
met Eunsook in Efes, Turkije, juni 2006
met Junghwa
Junghwa & Eunsook
met Eunsook & Junghwa in Barcelona, eind augustus 2006 ..
..
een youtube filmpje over de geweldig mooie kathedraal "La Sagrada Familia", ontworpen door de architect Gaudi, en nog steeds in opbouw :
voor het graf van Napoleon, Parijs, lente 2007
karnaval Halle, lente 2007
Brugge, lente 2007.
Mijn interesse naar Korea werd gewekt in de "golden summer" van 2006, toen ik vier maanden in Turkije verbleef. Er bestaat een speciale band tussen de landen Turkije en Zuid-Korea die dateert van de Koreaanse oorlog in de jaren vijftig. Veel Turkse soldaten zijn toen gaan meevechten tegen het communisme, en dat zijn ze nog steeds niet vergeten in Korea.
.
Er spoelden heel wat Koreaanse spleetoogjes aan in het mooie hotelletje dat mijn bloedsbroeder Hasan uitbaat in Pamukkale (http://www.hoteldortmevsim.com/). Met twee van hen, Eunsook en Junghwa, heb ik bijna een maand rondgereisd in Turkije, tot helemaal in het oosten van het land. Op het eind van mijn vier maand durende vakantie hebben we elkaar terug ontmoet in Barcelona. Met zijn tweeën waren ze bezig aan een wereldreis van een jaar. Na die wereldreis is Eunsook me komen opzoeken in België en is uiteindelijk twee maanden bij me blijven hangen alvorens terug naar Seoul te gaan. Ik wil Seoul, vanwaar mijn reisgenootjes afkomstig zijn, nu wel eens zien.
.
In die "golden summer", meer bepaald op dinsdag 6 juni, ben ik met Hasan iemand op de bus gaan zetten in het busstation van Denizli, op een kleine twintig km. van ons hotel. Nadien zijn we naar de andere kant van de straat gegaan naar het treinstation. De trein vanuit Istanbul arriveert om 09:30 en heeft geregeld toeristen mee. In het binnenland van Turkije gaan de eigenaars van kleine familiepensions zelf naar de bus- en treinstations om actief rugzaktoeristen aan te spreken in de hoop hen te overtuigen mee naar hun hotel te komen. Regelmatig help ik Hasan hiermee.
.
Ik had hen als eerste opgemerkt. "Eerste wagon, twee toeristen !" zei ik tegen Hasan. We haastten ons ernaartoe, om eventuele kapers op de kust (andere hoteleigenaars) te snel af te zijn. "'t Zijn spleetoogjes", zei ik. "Oh nee, toch geen Koreanen zeker, die doen altijd moeilijk" zei Hasan. Koreanen hebben de reputatie om hard te onderhandelen over de kamerprijs. We spraken hen aan en vroegen waar ze naartoe gingen. Ze negeerden ons echter en gingen naar de uitgang van het station. Ik vroeg hen "Can I help you ?" Na een droge "No, thank you." gingen ze verder. Later zou Eunsook me zeggen dat ze het een afschuwelijk iets vinden dat toeristen aangesproken (lastig gevallen volgens haar) worden door hoteleigenaars in de hoop hen mee te krijgen. Eunsook zei me later dat ze zich er niet van bewust waren dat ze gevolgd werden, "als twee tijgers die hun moment afwachtten om hun prooi te verslinden" zoals ze het zo mooi verwoordde. Ik zei tegen Hasan "We proberen nog eens." "Neen" zei Hasan. "Ze moeten sowieso het busje naar Pamukkale nemen, en dan proberen we het nog eens. Laat ze nu effe de weg zoeken." Zo gezegd, zo gedaan. Hasan ging alvast naar het busje om klaar te zijn als ze terug verschenen en ik ging intussen belwaarde kopen voor mijn gsm. Toen ik terugkwam zag ik ze net op het busje stappen, dat even later zou vertrekken. We gingen naast hen zitten maar praatten voorlopig nog niet. Onderweg haalden ze hun "Lonely Planet" (= bekende engelstalige reisgids voor rugzaktoeristen) tevoorschijn en overlegden in het koreaans in welk hotel ze zouden verblijven. Hun keuze viel op het Koray hotel (een bevriend hotel van ons). Halverwege Denizli en Pamukkale spraken we hen terug aan. Ik zei hen dat ik een toerist was die in Pamukkale verbleef in een leuk en goedkoop hotelletje en dat ze zeker eens moesten komen kijken. "Neen", zeiden ze "we hebben een hotel gekozen uit de Lonely Planet." Ik zei hen dat het hotel waar ik verbleef ook in de Lonely Planet staat en dat het er goedkoper is dan in het Koray hotel. Eunsook vroeg toen aan Hasan : "Ben jij verbonden aan dat hotel of zo ?" Hasan zei met een brede glimlach : "Ik ben de eigenaar en kan jullie een goede prijs maken." We konden hen overtuigen om minstens eens te komen kijken.
.
De drie weken die daarop volgden zouden we onafscheidelijk zijn en samen Turkije rondreizen. Op 29 juni heb ik ze begeleid tot aan de douane van de luchthaven van Istanbul, vanwaar ze via Zwitserland naar Afrika vlogen om er o.a. de Kilimanjero te gaan beklimmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten